KOBUS EN SPOOKIE – HOOFDSTUK 1

 

Kobus zat dromerig voor zich uit te kijken. Zo dromerig, dat je bijna zou zeggen, dat hij sliep. Kobus was moe. Hij had de hele dag in zijn tuin gewerkt. De zee-anemonen had hij gesnoeid en de jonge waterchrysanten geplant.

Maar zijn grote trots was zijn verzameling koraal.

Wat zeg je? Ja, koraal. Kobus is namelijk geen mens en hij woont ook niet op het land. Kobus woont onder water!

Kobus is een octopus en hij woont aan de andere kant van onze aardbol. De zon shijnt daar vaak, het water is lekker warm en het krioelt er van de dieren, vissen en planten. En sommige van die planten, de anemonen en het koraal had hij in zijn tuintje gezet.

Ja, als Kobus een tuin heeft, dan heeft hij ook een huis.

Geen huis, zoals de mens die kent. Kobus woonde in een onderwater grot. Met schelpen had hij het dichtgebouwd ennu kon je door een heuse voordeur naar binnen zwemmen.

Daar stond zijn onderwaterbed en zijn voorraadkast. Op de muur zaten vuurzwammen uit de diepe diepzee, waardoor het nooit donker werd in zijn huis. Kobus vond het er gezellig. Als de zon onder ging en het water donker werd, kroop Kobus zijn huisje binnen en sliep tot het ochtend werd.

Een octopus heeft 8 armen en daardoor kunnen ze heel goed zwemmen, eten opdienen en jongleren. “En planten verpotten.”, dacht Kobus, die wakker werd.

Kobus keek over het tuinhek naar het koraalrif en iets viel hem op. Er waren bijna geen vissen, kreeften en garnalen te zien. Net toen Kobus op wilde staan, werd het donker. Geschrokken keek Kobus omhoog en hij zag een grote schaduw boven zijn huis zwemmen. “GEVAAR!”, schoot er door hem heen, maar hij durfde zich niet te bewegen. De grote vis had hij herkend, het was een haai!

Haaien waren berucht. Meestal zwommen ze trots langs het rif, maar soms waren ze op rooftocht. Een grote haai zou Kobus gemakkelijk in 1 hap naar binnen kunnen schrokken.

“Misschien, ziet hij me niet.” Octopussen kunnen namelijk van kleur veranderen en Kobus had nu dezelfde kleur als zijn stoel. Maar blijkbaar had de haai Kobus in de gaten gekregen, want de vis kwam langzaam dichterbij en ging toen met een plof in Kobus' zijn nieuwe tuin liggen. “Al het werk voor niets geweest.” dacht Kobus, maar hij zat nog steeds stijf van schrik in zijn stoel.

De haai bleef doodstil liggen en Kobus' zag dat de haai moe was. Zijn kieuwen gingen snel heen en weer en het hield de ogen stijf gesloten.

Een paar minuten gebeurde er niets. Toen verzamelde Kobus alle moed en zwom, heel langzaam, achteruit naar de deur van zijn huisje. Binnen was hij veilig. De haai zou nooit naar binnen kunnen komen.

De haai leek nog steeds te slapen en met twee grote passen zwom kobus door de voordeur. Hier was hij veilig en hij deed de deur stevig dicht. Toch was Kobus nieuwsgierig en hij keek voorzichtig door het raam. De haai lag nog steeds te slapen. “Ik ga ook naar bed.”, dacht Kobus, “Morgenvroeg is hij vast verdwenen.”