HET MYSTERIE VAN DE “CRYSTAL SKULLS” ONTRAFELD?

Indiana Jones is voor filmliefhebbers het voorbeeld van de klassieke avonturier. Hij zoekt, vindt, verliest en wint mysterieuze schatten uit een ver verleden. De vierde film heeft de Midden-Amerikaanse kristallen schedels als onderwerp. Over deze schedels doen veel verhalen de ronde. Sommigen geloven dat de schedels door buitenaardsen zijn achtergelaten of door de bewoners van Atlantis zijn gebruikt. Het zouden giften van de Maya's aan hun goden kunnen zijn. De schedels bevatten volgens sommigen informatie, die op het juiste moment zal worden onthuld. In de New Agebeweging zijn de schedels een belangrijk middel voor channeling of om mee te mediteren.

De schedels zijn gemaakt uit een stuk kwartskristal. Ze zijn van uitzonderlijke kwaliteit, de allereersten tenminste; nu worden ze bij de tienduizenden machinaal geproduceerd, en anatomisch tot in de details perfect. Er gaat een magnetiserende werking van uit. De gedachte aan een computer lijkt logisch als je weet dat kwartskristallen in computers voor de opslag van data worden gebruikt.

De Amerikaan Frederick Mitchell Hedges heeft model gestaan voor Indiana Jones. Hij was in de beginjaren van de vorige eeuw de gentleman/avonturier/schatzoeker, die met een entourage van adellijke en rijke dames, door Midden-Amerika trok. Hij schrok er niet voor terug om de topper van Mayapiramides op te blazen, om uit te vinden, of er een graf, en dus schatten, verborgen was. Het ging hem om de objecten, die hij vond en kon verkopen. Zijn vondsten smokkelde hij het land uit. Daaronder was, volgens zijn, geadopteerde, dochter Anna, ook een kristallen schedel. Deze was in 1924 (of daaromtrent) door haarzelf, nota bene op haar verjaardag, in Brits Honduras (het huidige Belize) gevonden. Zij zag een schittering in het puin, ging op onderzoek uit en vond de schedel. De onderkaak werd drie maanden later gevonden. In andere verhalen, laat ze zich aan een touw in een spelonk zakken. Dit blijkt een soort heiligdom te zijn. De schedel, die ze daar aantreft, neemt ze mee naar boven. Ook hier variëren de verhalen in de loop der jaren. Mitchell Hedges geeft er geen ruchtbaarheid aan. Het is zijn dochter Anna, die in de 60er jaren de publiciteit zoekt. Ze noemt de schedel “the skull of Doom” en beweert dat de schedel duizenden jaren oud is. De schedel zou onderdeel uitmaken van in totaal 13 schedels. Deze schedels, mits gevonden, zouden op 21 december 2012, worden geactiveerd om de wereld redden. Deze datum is de laatste van de bekende Maya-kalender en volgens sommigen een moment van grote verandering. Tot op heden zijn er 8 schedels gelokaliseerd en er wordt driftig naar de ontbrekende gezocht.

Voordat Anna de door haar gevonden schedel presenteerde, waren er al kristallen schedels bekend. Eind 19e eeuw schaften het British Museum en een museum in Parijs elk een kristallen schedel aan, via een zekere Bogan; een bekende (en berucht) Franse antiquair. Ook deze zijn prachtig en net als op de “skull of Doom” is het oppervlak zo glad, dat het niet door werktuigen lijkt bewerkt. Maya-families zouden gedurende 300 jaren, met zand en grit met de hand de schedels vorm hebben gegeven. Tijdens dit proces, zou de informatie-overdracht hebben plaatsgevonden. De schedels bevatten, in deze theorie, alle wijsheid van de Mayabeschaving, die verwant is aan Atlantis..

De techniek schrijdt verder en met de presentatie van de Amerikaanse schedel, barstte de discussie over de echtheid in volle hevigheid los. In de afgelopen 20 jaar zijn de schedels uit Londen en Parijs met de modernste technieken onderzocht. Microscopen onthulden, dat de schedels TOCH machinaal geproduceerd waren. De techniek was echter pas in de 19e eeuw beschikbaar. Conclusie: de schedels zijn 19e eeuwse vervalsingen.

De echtgenoot van de, overleden, Anna, Bill Homan, die de schedel heeft geërfd, stemde uiteindelijk toe in een onderzoek naar de “skull of Doom”. Ook hier onthulden de electronische microscopen de machinale bewerking van het kristal. Uit documenten bleek, dat Mitchell Hedges in Londen de schedel in onderpand heeft gegeven en zelfs wilde verkopen. Uiteindelijk kocht hij de schedel voor 400 dollar terug. De avonturier was ook regelmatig in Parijs te vinden en kende de antiquair, die de andere schedels had verkocht. Conclusie: ook de “skull of doom” is in de 19e eeuw machinaal geproduceerd en als vervalsing op de markt gebracht.

Maar de aanhangers van de oeroude krachten en betekenis van de schedels leggen zich niet bij deze argumenten neer. Gevoed door Maya-legendes en Mayacultuur, de tempels wemelen van de doodshoofden, accepteren ze dat de schedels met verfijnde technieken zijn gemaakt. Dit zegt evenwel niets over de ouderdom. Kwartskristal kan niet worden gedateerd. De schedels zouden duizenden jaren oud kunnen zetten. Kristallen groeien en daaraan kan men tegenwoordig, met verfijnde apparatuur, zien, waar de steen vandaan komt. De “skull of Doom” kwam uit Madagaskar en dit leverde in de 19e eeuw kwartskristal aan Frankrijk! Het andere kamp is niet uit het veld geslagen. Er was, zo stellen ze, sprake van een Mondiale Atlantische beschaving. Wereldwijde handel was toen gewoon. Op deze wijze was het kristal uit Madagaskar of Brazilië in Midden-Amerika beland. Deze Atlantische beschaving ging ten onder, maar de Maya's overleefden het en met hen de magische kristallen schedels.

Mitchell Hedges hield geen logboek bij van zijn opgravingen en vondsten. Nog steeds is het volstrekt onduidelijk waar de “skull of doom” is gevonden. Heeft Anna Mitchell Hedges, aangemoedigd door haar partner alles verzonnen en slim ingespeeld op de behoeften aan dit soort magische objecten?