SiTU Harns: Wist U dit?

Het einde van de hunebedden

door Master Klaas (SiTU)

In de Lage Landen is al millennia een strijd gaande tussen het (zee)water en de bewoners in dit gebied.

Vooral in het Noorden was het landschap vlak en nederzettingen kwetsbaar.

De “allereerste dijken” waren aarden wallen, versterkt met houten palen, die, aaneengesloten geplaatst, een pallisade tegen het opdringende water vormden. Op deze wijze werden ook aanlegsteigers en andere waterwerken aangelegd.

Onze expansiedrift en koloniale handel deed de traditionele dijk de das om. Behalve peper, koffie, ivoor en thee namen onze handelsschepen een ongenode gast mee.

Het was een “worm”, die zich tegoed deed aan hout, blootgesteld aan (zee). Dit veroorzaakte paalrot, dat de waterkeringen aantastte. De Lage Landen werden weer kwetsbaar.

Wat de doen?

De dijkenbouwers hadden wel een antwoord: steen (basalt). Een goed alternatief, maar kostbaar. De stenen moesten over de Rijn en Maas, uit België en vooral Duitsland, worden aangevoerd.

Op dat moment kwamen de hunebedden en andere steenconstructies in beeld. De landeigenaren en boeren waren ze liever kwijt dan rijk en Hollandse en Zeeuwse dijkenbouwers boorden een goedkoop alternatief aan.

Het duurde niet lang, voordat de meeste megalitische bouwwerken waren verdwenen of tot een minimum teruggebracht.

Toch zijn deze schamele restanten nog steeds imposant en een toeristische trekpleister.