HARLINGER WANDELVERHALEN

Waarom verhuizen naar Harns?

Maar laat ik ons eerst even voorstellen. Mijn vrouw, onze twee honden en ik wonen ruim 10 jaar in deze oude Friese havenplaats. Weggevlucht als we waren uit de catacomben van Babylon; de stinkende, smerige en bedreigende binnenstad van Utrecht. Wat een romantische plek moest worden als start voor ons gezamenlijke leven, we zijn in 1999 getrouwd, verwerd tot een bestaan op een vluchtheuvel, te midden van een, niet aflatende verkeersstroom. Drie hoog, terwijl onder ons stadsbus na stadsbus met een jankend geluid langs gierden, en kop-staart botsingen, ook tussen fietsers, aan de orde van de dag waren In de spaarzame momenten van stilte, was het gevloek en gescheld tussen de verkeersdeelnemers, duidelijk hoorbaar. Ter hoogte van ons appartement remden de treinen af voor hun aankomst op Utrecht, Centraal Station en was onze straat, genoemd naar de Middeleeuwse grasvelden, waarop de was te drogen werd gelegd, de favoriete route van ambulances en politie-automobielen. Met loeiende sirene natuurlijk. En dan heb ik het nog niet over het fijnstof en de veiligheid van vooral fietsers, wandelaars en natuurlijk, honden. De oude bleekvelden zijn teruggebracht tot een stukje “postzegelnatuur”. Een paar armetierige bomen, u zult zo begrijpen waarom en verder een grasvlakte van 200 m2. Te gebruiken als kinderspeelplaats en als hondentoilet. Voor onze trouwe viervoeters, belastingbetalers, bleef zo'n 50 vierkante meter over. De bomen hebben geen schijn van kans. Om dit veldje te bereiken, werden we gedwongen om van 2 stoplichten gebruik te maken. Hemelsbreed betrof het ongeveer 30 meter! In totaal moesten we vijf (5) verkeersbanen over om het poepveld te kunnen bezoeken. Levensgevaarlijk, buschauffeurs en automobilisten hebben uitsluitend oog voor elkaar. Maar wee, als je stiekem oversteekt of het stoplicht negeert. Alsof ze er een neus en een oog voor hebben, staat daar opeens de wijkagent. Je mag dan nog blij zijn met een bestraffende preek. De schoolgaande jeugd uit de directe omgeving terroriseerde de omgeving. Niet met kinderspelletjes, maar het grotere werk: brandstichting, inbraken, vernielde fietsen en een opgeblazen glazen entree van de flat. Ook zij kwamen er vanaf met een preek van de wijkagent.

De plaatselijk jeugd groeide op en zo groeiden de problemen. Mijn vrouw durfde 's avonds niet meer over straat. Politie, ouders en alle overige instanties waren niet in staat om de problemen aan te pakken. Toen ze tenslotte mijn fiets in brand staken was de maat vol. Alleen al voor de leefkwaliteit van onze honden, was het tijd om te verkassen.