KUNNEN DE VLUCHTELINGEN UIT SYRIE EN IRAQ

WEL TERUG?

Iraq en Syrië liggen in puin. Wat er nu nog overeind staat, huizen, scholen, ziekenhuizen, ligt straks ook in puin. De boomgaarden liggen om en het vee is verdwenen.

Het lijkt een onmogelijke opgave om dit allemaal weer op te bouwen. Terug te brengen tot een acceptabele woon- en leefomgeving.

Maar daar komt nog iets bij.

Als in Iraq, en straks ook in Syrië en Afghanistan, een kind wordt geboren; vragen de ouders zich niet af of het een jongetje of een meisje zal worden, maar of het kind

GEZOND

zal zijn.

In de afgelopen jaren is het aantal kinderen dat met genetische afwijkingen of lichamelijke afwijkingen wordt geboren, jaarlijks toegenomen.

De oorzaak wordt gezocht in het gebruik van “verarmd uranium”, een afvalproduct van onze kerncentrales, om kogels, projectielen, bommen en raketten te versterken en daardoor het effect op het slagveld te vergroten. Tijdens de explosie verspreidt zich radio-actief stof, dat uiteindelijk de mens bereikt.

Iraq en Syrie worden veranderd in een radio-actieve vlakte. Een sluipmoordenaar voor de bevolking en vooral de ongeborenen; de toekomstige generatie.

Met dit in het vooruitzicht, kunnen wij dan wel vragen aan de vluchtelingen om terug te gaan. Het nageslacht bloot te stellen aan de vreselijke lange termijn-gevolgen, van de oorlog, die we met zijn allen voeren.