SOMETHING TO THINK ABOUT

Engeland is de bakermat van het (professionele) voetbal, dat zich in de 19e eeuw ontwikkelde van kermis-festiviteiten, dorp tegen dorp over een groot terrein tot het voetbal zoals we het nu kennen, 11 tegen 11 en met universele spelregels en straffen naar gelang de overtreding op een afgebakend veld.

Engeland is ook de bakermat van het vrouwenvoetbal. Deze kreeg een behoorlijke “boost” toen vrouwen het werk en de verantwoordelijkheden van hun mannen overnamen en daardoor mondiger werden. De mannen trokken naar het front in Noord-Frankrijk gedurende “THE GREAT WAR” (1914-1918).

Ook na de oorlog ontplooide het vrouwenvoetbal zich verder, iets wat de Engelse voetbalofficials verontrust. In 1922 wordt het vrouwenvoetbal verboden.

Dit verbod duurde 50 jaar en werd pas in 1972 opgeheven.

Een vergelijkbaar proces leidde in de VS tot een strikt ontmoedigingsbeleid t.o.v. Het vrouwenhonkbal (“baseball, Amerikaanser kan niet”). Vrouwenbaseball stond op het punt om professioneel “te gaan”; dit lukte door de boycot niet en topspeelsters werden onder grote druk gezet. De landelijk bekende sterren moesten, als voorbeeld voor de massa's kiezen voor echtgenoot en een gezin.

NIETS NIEUWS ONDER DE ZON